Derek Jarman o św. Sebastianie, nieoficjalnie, patronie gejów. Tym samym tworzy poetycki obraz, nacechowany erotyzmem i szacunkiem dla wszelkiej inności. Tutaj Sebastian jest postacią prześladowaną za swoje chrześcijaństwo i męczoną za każde najmniejsze przewinienie. Nie można jednak nie dopatrzeć się homofobii w zachowaniu Maximusa, wrażliwości i dziewczęcości w samym Sebastianie, oraz pięknie skadrowanej i nacechowanej pozytywnymi emocjami historii Adriana i Anthonego (nie wiem czy mi się imiona nie pomyliły). To wszystko sprawia że film jest niejako manifestem przeciw nienawiści, a zarazem hymnem na cześć gejów. Dziwnie to wszystko brzmi, czasami wydaje się też banalne. Ale fakt jest faktem iż twórcy bardzo ładnie przedstawili tutaj namiętności pomiędzy bohaterami, wplotlii w to wszystko poezję, ale nie zabrakło też scen kontrowersyjnych (jak choćby ta otwierająca). Duży plus za zakończenie, które nie jest do końca zgodne z historią, ale dzięki temu wydźwięk filmu jest taki a nie inny. Nadmienić też warto fakt, iż wszystkie dialogi są po łacinie. Wart zobaczenia obraz, choć dla wielu może być to ciężki orzech do zgryzienia.